Begin dit jaar formuleerde ik een paar eisen waar mijn toekomstige studie aan moest voldoen: een interessante studie met genoeg uitdaging, ruimte voor ambitie, en die ook nuttig is voor de wereld.
Nu, zesentwintig stages verder, heb ik ontdekt dat veel beroepen en studies voldoen aan deze eisen. En zeker na ‘A Private War’ gezien te hebben, een film over oorlogscorrespondent Marie Colvin, heb ik een heel nieuw idee over wat ‘nuttig’ precies in kan houden.
Colvin reisde in het leven – en dus ook in de film – naar alle gebieden waar mensen liever niet kwamen: de burgeroorlog in Sri Lanka, de strijd in Afghanistan, en ook de Arabische Lente. Geen oorlogsplek ontkwam aan haar verslaggeving. Dat ze hiervoor het zicht aan een oog verloor, en dagelijks worstelde met nachtmerries, was part of the deal.
Het stopte Colvin niet haar verhaal te vertellen, waarin steevast de burger aan het woord kwam. Niet de zoveelste politieke ontwikkeling of de kale cijfers, maar het schrijnende verhaal van normale mensen die in een oorlog terecht waren gekomen. Door de horrors waaraan deze mensen blootgesteld werden duidelijk te maken, maakten de stukken van Colvin doorgaans grote indruk op haar, en op de wereld.
En op mij.
Als toekomstig student probeer ik uit te vogelen wat ik kan doen waar de wereld wat aan heeft. Aan het begin zocht ik iets heel concreets, iets wat vergelijkbaar was met hoe een arts een patiënt helpt. Door mijn stages realiseerde ik me, dat alle beroepen tot iets nuttigs gemaakt kunnen worden. Het ligt ook een beetje aan jezelf hoe nuttig jij je werk maakt.
Mede hierom is A Private War confronterend, maar ook hoopgevend. Als Marie Colvin iets heeft gevonden waarmee ze mensen een stem gaf en de wereld een stapje verder hielp, is dat er misschien ook voor mij. Niet per se door het kiezen van de juiste studie of de juiste baan – zoals ik eerder dacht. Maar door het vinden van de juiste insteek. Waar werk je aan, en waarvoor?
Of, zoals Colvins moeder het zei nadat haar dochter omgekomen was in Homs: “Wees gepassioneerd en betrokken in waar je in gelooft, en doe het zo grondig, eerlijk en onbevreesd als je maar kan.”
Iets doen wat je leuk vindt en waar je bovendien ook anderen mee helpt. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb mijn handen al vol aan het eerste deel, en dat tweede schiet er dan vaak bij in. Toch is het een mooi streven waar ik mezelf eens in de zoveel tijd aan kan herinneren: mijn les uit A Private War. Iedereen kan iets betekenen. Nu gewoon nog vinden wat.