In het Rijksmuseum van Oudheden ligt een steen met hiëroglyfen erop. Volgens de conservator de enige in zijn soort. Het vertelt het scheppingsverhaal zoals de Egyptenaren dat zagen, met goden en al. Geboeid kijkt iedereen naar de steen. Toch is er één ding nog niet helemaal duidelijk. Na een korte stilte legt de conservator dan ook het mysterieuze gat in de steen uit: “Een onverlaat probeerde er een molensteen van te maken…”
Ondanks de ontzetting in de ogen van de aanwezigen kon ik niet anders dan de blije boer voor me zien die deze steen zo verminkt had, niet wetende wat hij de archeologen daarmee aandeed. Ik stond meermalen in zijn klompen deze week.
National Geographic wordt gemaakt in een relatief onopvallend kantoorpand, door een team van ongeveer tien mensen. De redactie maakt met behulp van freelancers drie bladen. Luieren is geen tijd voor, ook ik werd meteen aan het werk gezet. De ene dag fotoreportages zoeken, de andere dag vertalen en weer een andere dag de vraag of ik zelf even een stukje kon schrijven. Ik voelde me een volleerd journalist.
Granted: ik heb meerdere hiërogliefwerken in molenstenen veranderd en de fotoreportage is nog steeds onvindbaar, maar het kon erger. En leuk dat het was!
Een van de pluspunten is dat het bureau wel de plek is waar het moet gebeuren, maar niet die waar het om draait. Voor een verhaal moet je de wereld in, contact zoeken, nieuwe dingen leren of – zoals in mijn geval – naar de opening van een tentoonstelling over de goden van Egypte. Stil blijven zitten en heen en weer mailen werkt niet, believe me, I’ve tried.
En ook wanneer je wel op kantoor zit, is geen dag hetzelfde. Een groot voordeel van National Geographic, Historia (de geschiedenis-variant) en het reisblad Traveler, is dat de inhoud nooit hetzelfde is en je er niet aan ontkomt wat te leren. Zo heb ik niet alleen geleerd hoe je een stukje schrijft, maar ook waar je Olifantsgras voor gebruikt, dat Kea’s in de lach kunnen schieten en dat alles geoorloofd was in de oorlog tussen Tesla en Edison. Om nog maar niet te beginnen over mijn inmiddels eindeloze kennis over de Egyptische Goden en molenstenen.
Op deze manier is het niet alleen heel leuk om te schrijven,
maar kom ik ook nog eens in de buurt van wat ik zoek: uitdagend, interessant
werk met de ruimte om de wereld te verbeteren en mijn ambities te realiseren. Of
het spot on is weet ik nog niet,
evenals dat ik ondanks de goede ervaringen niet meteen sta te springen om
Nederlands te studeren. Maar een kijkje in de keuken en de kans daar mee te
draaien is wel heel leuk gebleken en bovendien erg waardevol. Daar kan geen
molensteen tegenop 😉