Als klein kind had ik geen idee waar de gele straat van Monopolie vandaan kwam. Inmiddels weet ik: Plein, Lange Poten en Spui komen van de drie straten rond het Binnenhof. Centrum van Den Haag, waarbinnen de vergelijking met het spel ook niet ver te zoeken is.
Want binnen die muren lopen de politici. Op zoek naar dat ene fragmentje, of die ene quote die hen bij de verkiezingen een voordeel zal geven. Die mogelijkheid krijgen ze bij het Verantwoordingsdebat. Een debat waarbij het kabinet uitlegt waarom ze hebben gedaan wat ze hebben gedaan, en de oppositie hen vertelt hoe het beter kon.
Dit is, na de viering van 100 jaar kiesrecht en de V100*, voor de communicatieafdeling van de Tweede Kamer een piece of cake. Hun belangrijkste taak: mensen vertellen wat de Kamer uitspookt. Voor vandaag betekent dat het uitleggen van het Verantwoordingsdebat, de belangrijkste momenten uitlichten, en de lopende zaken in de gaten houden.
‘Overzichtelijk’ zou je denken. Maar waar de meeste communicatieafdelingen een eigen agenda kunnen volgen, moet deze zich schikken naar de meest veranderlijke agenda van Nederland: die van de Tweede Kamer. En ook vandaag heeft een strakke planning, weinig zin.
Nog vóór alle Kamerleden aanwezig zijn, loopt de spanning bij de Patatbalie op. Dit is de plek waar journalisten wachten op het Kamerlid wat ze ‘besteld’ hebben. On the menu: De interim-fractievoorzitter van het CDA, en de twee politici die binnenkort een showdown op TV hebben. Bij elk geluid rennen de verwachtingsvolle journalisten weer een andere kant uit. Om vervolgens af te druipen als het niet degene die ze zoeken blijkt te zijn.
De communicatieafdeling blijft er rustig onder. Waar de journalisten naar hartenlust hun mening kunnen geven over wie als fractievoorzitter gekozen moet worden en welke politici serieus te nemen zijn, moeten zij de feiten delen. En alleen de feiten. Politieke kleur is uit den boze, en ook persoonlijke meningen moeten achterwege blijven. Enthousiasme over een honingproducerend bijennest in de Tweede Kamer, dat mag. Verbazing over de keuzes van politici, dat niet.
Daar is vandaag bovendien geen tijd voor. De spotlight is alweer verschoven naar een van de staatssecretarissen die misschien aftreedt. In een krap uur wordt besloten het Verantwoordingsdebat te verschuiven en in plaats daarvan hem een debat te laten houden. De communicatiemedewerkers zuchten, daar gaat de planning voor vandaag.
Maar de zucht gaat gepaard met een lachje, want dit is wat het werk zo leuk maakt. De onvoorspelbaarheid van de dag, gecombineerd met de spanning van de politiek. Wat er morgen gaat gebeuren weet niemand, maar dat het interessant zal zijn, staat vast. En die mening deel ik.
Wat meteen mijn probleem is. Want ik heb nogal wat meningen. Over bijen, patatbalies en stropdassen. Maar ook over politici en de acties die ze uitvoeren. Dat laatste niet laten doorschemeren bij nieuws over het eerste, is een vaardigheid die ik nog niet helemaal onder de knie heb. Dat zou ik moeten leren, voor ik bij de Patatbalie mijn bestelling doorgeef en de nu nog papieren Monopoliestraten tot mijn ware speelveld maak.
*waarbij 100 MBO-studenten vragen mochten verzinnen voor aan het kabinet