Bij twijfel: skydiven.
Zoals vorige week in mijn update stond, duurde de stage bij Ontmoeting twee weken. In Epe, Haarlem en Harderwijk ben ik inmiddels kind aan huis. Rotterdam en Houten waren nieuw. Afgelopen vrijdag, mijn laatste dag in Epe, wensten de ex-gedetineerden me al veel geluk: ‘vergeleken met hen, zijn wij heel lief’. Ehm.. Help?
De ‘help’ bleek niet heel hard nodig. Ja. Rotterdam heeft stadse trekjes, ook op de inloop van Stichting Ontmoeting. Het is groter, door de hoeveelheid mensen voor mij iets onoverzichtelijker, en anders dan de inloop in Harderwijk was hier een loket waar mensen zich moesten melden. Later op de dag werd me duidelijk waarom dat er was, toen een verwarde man maar al te graag naar binnen wilde. Maar ‘help’? Niet echt.
Verder bevat de inloop een afdeling ‘activering’ waar de cliënten hulp krijgen waar nodig. Denk aan computerwerk, belastingaanvragen indienen en abonnementen afsluiten. Allemaal al geregeld? Dan is er altijd nog ruimte voor ontspanning en creativiteit. Mijn maandagmiddag heb ik les gekregen in schilderen van een man die een mean Bob Marley kon maken, ‘die verkopen goed’.
Tijdens het overleg over de stage was besloten dat ik eerst wat veldwerk zou bekijken, om daarna op kantoor het werk achter de schermen te zien. Achteraf kan ik zeggen dat dit zo slim was als het klinkt.
Nu ik de gang van zaken op de locaties een beetje kende, kregen de taken op hoofdkantoor plots concrete invulling. In het kort: communicatie communiceert, personeelszaken is er voor het personeel en het managementteam overziet de gebeurtenissen binnen de organisatie en zet strategieën uit. De namen spreken dus redelijk voor zich. Ergens logisch, maar het in actie zien werkt wel verhelderend.
Evenals de vele gesprekken met medewerkers en hulpverleners. Niet alleen om te ontdekken waar ik nu sta wat mijn studiekeuze betreft. Ook het reflecteren op de voorgaande week en de cultuurshock die ik toch wel ervaren had, was leerzaam. Zoals ik al zei: ik heb een heel andere kijk gekregen op de man op de hoek.
In Epe wisten de cliënten wel wat ik moest worden. Simpel toch? Bankier, arts of skydiver. Dat laatste voornamelijk omdat ik uitdaging zocht en dat heeft skydiven.. Goed punt.
Een ding waren ze het in ieder geval over eens, dit (social worker) moest ik niet gaan doen. Niet omdat ik onaardig was – volgens mij keek ik wat beledigd – maar omdat ik het als frustrerend zou ervaren.
Agreed: dat is een reële optie. Zeker voor een control-freak zoals ik. Toch zou ik deze twee weken voor geen goud hebben willen missen. Naast het advies van de cliënten heb ik heel veel geleerd van de gang van zaken in een stichting, en van mensen die werken met een drive. Vooral dat laatste, zo heb ik gemerkt, is niet te kopiëren.
Of ik in de toekomst terugkeer weet ik niet, maar dat ik er in de toekomst nog aan terug zal denken is zeker. De huidige slogan van ontmoeting is ‘verrijk het leven van een ander, en dat van jezelf’. Hij klopt. Het had zelfs ‘verrijk het leven van jezelf, en dat van een ander’ kunnen zijn.