Een wereld in twee weken.
Een tweedelig verhaal deze keer, ik zeg het maar vast. Stichting Ontmoeting, mijn vijfde stageplek, heeft namelijk zoveel locaties en bezigheden dat één week geen volledig beeld zou geven. Vandaar dat ik in twee weken het hele land afreis om de verschillende locaties te ontdekken. Deze week: Epe, Haarlem en Harderwijk.
Stichting Ontmoeting helpt mensen het leven terug op de rails te krijgen. Op elke locatie wordt dit anders ingevuld. In Epe worden ex-gedetineerden begeleid bij hun maatschappelijke integratie. In Haarlem staat het Open Huis wat met de voedselbank samenwerkt en minderbedeelden helpt. En in Harderwijk is een ‘inloop’ waar daklozen of hulpbehoevenden terecht kunnen voor hulp, dagbesteding en lunch.
Al die plekken worden gerund door een combinatie van werknemers en vrijwilligers. Allemaal mensen met een groot hart en een goede portie geduld. Hard nodig, want op de eerste dag werd al duidelijk dat je bij dit werk niet meteen dankbaarheid of vooruitgang moet verwachten. Dankbaarheid is er wel, en progressie wordt zeker geboekt. Maar vaak in kleine mate en soms moet je ook dealen met een terugval.
Dat laatste was waar ik vooral mee worstelde. Zo hard werken aan de toekomst van een ander, maar uiteindelijk hangt het toch echt van de persoon zelf af of het wat wordt. En het wordt gewoon niet altijd wat. Super frustrerend, zo leek mij. Maar deze week ben ik er voorzichtig anders naar gaan kijken.
Niet alleen moet je de kleine overwinningen vieren, zo zeggen veel medewerkers. Je moet ook de persoon achter de daden zien: Ja, het is een terugval. Ja, hij is over de schreef gegaan. Maar is dat reden om het niet meer te proberen? Als iemand zelf wil, is er hoop. Leerzaam. En ook een beetje confronterend. Ik kijk zelf toch vaak met een ‘je hebt het zelf in de hand’-blik naar mijn medemens. Zeker als het diegene niet helemaal voor de wind gaat. Note to self: werk daaraan.
En zo heb ik wel een heel mentaal notebook volgeschreven deze week. Één gesprek met iemand die de donkere kant van de samenleving gezien heeft, doet beseffen hoe fijn het eigenlijk is dat jouw grootste probleem het ‘wie moet de hond uitlaten’-dilemma is.
Of dit ook meteen helpt om een studie te kiezen, ga ik achter komen. Het helpt in ieder geval om perspectief te krijgen. In mijn ‘nuttig voor de wereld’-eis bedoelde ik eerst vooral de milieukant. Hoe red je de aarde van een dramatisch einde enzo. Nog steeds erg belangrijk, maar niet (meer) het enige wat als ‘nuttig’ bestempeld kan worden.
Een week van zelfontdekking dus, met genoeg actiepunten voor een heel jaar. Voor mij geldt: komende week mijn nieuwe inzichten maar eens toepassen en zo nog meer leren. Voor eenieder die dit leest en niets te doen heeft: overweeg het eens om vrijwilliger te worden. Alleen al van het koffieschenken gaat er een wereld voor je open, heb ik ontdekt (en wie weet leer je net als ik er ook nog eens van pingpongen!).